Olanı Yanlış Hissetmek: Slavoj Žižek, Antonio Damasio ve Duygulanımların Materyalist Bir Açıklaması


Ülgen G. O., Johnston A.

Diğer, ss.324-351, 2021

  • Yayın Türü: Diğer Yayınlar / Diğer
  • Basım Tarihi: 2021
  • Sayfa Sayıları: ss.324-351
  • Hacettepe Üniversitesi Adresli: Evet

Özet

Slavoj Žižek Paralaks Bakış adlı kitabında, nörobilimci Antonio Damasio’nun duygulanımsal olarak biçimlendirilmiş zihinsel yaşam kuramlarına ilişkin Lacancı bir eleştiri sunar. Damasio Cogito-benzeri $-olarak-öznenin varlığını, -ki bu varlığın Damasioucu proje için duygusal açıdan önemi projenin kendisiyle doğrudan ilgilidir-, açıklamakta başarısız olmakla suçlanır. Žižek’in eleştirileri psikanalitik anti-natüralizm ile nörobilimsel natüralizm arasında bir yüzleşme sahnesi oluşturur. Bu makale Damasio’nun önerileriyle ilgili kısmi bir savunma sunar. Böylece makalenin hedefi, özellikle Žižek’in beyin bilimleriyle ilişkisini göz önünde bulundurarak, natüralizm ile anti-natüralizm arasında var olduğu iddia edilen yanlış ikilemi reddeden bir konum belirlemektir. Freudçu-Lacancı bir nöropsikanaliz tarafından öne sürülen öznellik biçimleri çeşitli yönlere doğru parça pinçik edilmiş, gevşekçe “doğal” ve “doğal-olmayan” boyutlar olarak betimlenen gerilimin fay hatlarında yarılmıştır.

In The Parallax View, Slavoj Žižek outlines a Lacanian critique of neuroscientist Antonio Damasio’s theories of affectively shaped mental life. Damasio is faulted for failing to account for the existence of the Cogitolike subject-as-$, an existence claimed to be emotionally significant in ways directly relevant to the Damasian project. Žižek’s criticisms stage a confrontation pitting psychoanalytic anti-naturalism against neuroscientific naturalism. This article involves laying out a partial defense of Damasio’s proposals. In so doing, it seeks, specifically with regard to the matters at stake in Žižek’s engagement with the sciences of the brain, to delineate a position based on the rejection of what is alleged to be a false dichotomy between naturalism and anti-naturalism. The forms of subjectivity posited by what would be a Freudian–Lacanian neuro-psychoanalysis are torn apart in various directions, split along fault lines of tension between what are imprecisely designated as ‘natural’ and ‘non-natural’ dimensions.