Bu çalışma, Türkiye’deki Fransız Dili ve Edebiyatı ile Fransızca Öğretmenliği lisans programlarında çevirinin yerini açığa çıkarmayı amaçlamaktadır. Bu çerçevede, ilgili programların müfredatları betimleyici bir yaklaşımla incelenmekte ve elde edilen veriler ışığında bir değerlendirme yapılmaktadır. Türkiye’deki Fransız Dili ve Edebiyatı ile Fransızca Öğretmenliği bölümleri, çeviriye bir dil öğretim aracı olarak mı yoksa çevirinin kendisini öğretmeyi amaçlayan bir öğretim yöntemi olarak mı başvurmaktadır? Programların Bologna sayfalarından elde edilen bulgular, Fransız Dili ve Edebiyatı lisans programlarında çeviri derslerinin genel olarak sayıca fazla ve zorunlu statüde olduğunu ve dönem bazında istikrarlı bir biçimde sürdürüldüğünü göstermektedir. Ayrıca, çeviriyle ilgili bazı ders planlarında, dil-kültür ilişkisine yer verildiği, çeviri bilgi-becerilerini edindirmeye özen gösterildiği gözlemlenmiştir. Mezunlarının istihdam olanakları artırmak, bu programların çeviriye amaç olarak başvurma nedenleri arasında sayılabilir. Buna karşılık, Fransızca Öğretmenliği müfredatındaki çeviri derslerinin daha az sayıda olduğu ancak çeviri derslerinde çeviri edinci kazandırmaya yönelik içeriklere kısmen de olsa yer verildiği gözlemlenmiştir. Çeviri ders içeriklerinde, çevirinin daha çok yabancı dil öğretim aracı olarak kullanıldığı görülmüştür. Sonuç olarak, öğrenci beklentileri ve istihdam gibi etmenler ilgili programlarda bir öğretim amacı olarak çeviriye ayrılan yeri etkileyebilmektedir. Çeviri programı dışındaki yabancı dil programlarından mezun bireylerin tam bir çeviri yeterlik ve yetkinliğine sahip olup olmadıkları tartışılması ve çözüm aranması gereken sorunlardan biridir.