Labirent, mimarlık ve felsefenin ortaklığına işaret eden topolojik bir model olarak belirmektedir. Geçmişin çıkmazları karşısında çözümler ürettiğine inanan her düşünce, hem bir labirentte yol almakta hem de yeni bir labirenti inşa etmektedir. Günümüz düşüncesini tıkayan temel çıkmaz, onu mutlak khaos (düzensizlik) ya da mutlak kosmos’un (düzen) alanına kapatmayı deneyen bipolar eğilimlerden kaynaklanmaktadır. Bu durumda düşünce, iki uçta da yeni olanı düşleme olanağını kaybetmektedir, çünkü böylesi bir düş, ne mutlak khaos’un uçurumunda ne de mutlak kosmos’un devinimsiz mezarlığında düşlenebilir. Düşüncenin hem yeni olanı dile getirip hem de söz konusu çıkmaza takılmaması için, inşa edilecek olan labirentin aynı anda khaos ve kosmos’a temas etmesi, kısacası khaosmos’un ikili hareketiyle düzenlenmesi gerekmektedir. Bu yazıda ilkin, yalnızca kapalı yapıların değil, imdat çıkışlarının da mucidi olduğunu göstereceğim Daedalos’un labirentinden hareketle, khaosmos’un ikili hareketi için bir zemin oluşturmayı deneyeceğim. Belirleyeceğim bu yeniden-başlangıç zemininin üzerineyse, Vitruvius’u Daedalos’un labirenti üzerinden yeniden yorumlayacağım bir anlatıyı bina edeceğim. Vitruvius’un dizgesindeki imdat çıkışlarına ve ancak onlar sayesinde oluşturulabilen kapalı yapılara işaret ederek, Vitruvius’un Mimarlık Üzerine’sinin de khaosmos’un ikili hareketiyle oluşturulmuş bir labirent olarak değerlendirilebileceğini göstereceğim. Son olarak da, Daedalos ve Vitruvius’ta kendini gösteren khaosmos’un, yeni olanı ortaya koymak isteyen bir düş için nasıl ontolojik ilişkiler yarattığını tartışacağım.