Bu araştırma 1960’lı yıllarda iş gücü anlaşmaları ile Almanya’ya göç eden işçilerden koruyucu aile olan Türkiyelilerin Gençlik Daireleri ile olan iletişimlerini ele almaktadır. Çalışma, Alman çocuk koruma sistemindeki koruyucu aile modelinin tarihçesini ve yasal dayanaklarını Türkçe literatüre kazandırmayı hedeflemektedir. Berlin ve Kuzey Ren-Westfalya eyaletlerinde 16 koruyucu aile araştırma kapsamına alınmış olup derinlemesine görüşme yöntemi ile nitel veriler elde edilmiştir. Araştırmanın önemi göçmen kökenli ailelerin Gençlik Daireleri ile ilgili “korku ve güvensizlik” algılarının temel nedenini ortaya çıkarmaya dayanmaktadır. Ailelerin deneyimlerine göre Türkiyeli ailelerin Gençlik Daireleri ile ilgili olumsuz ön yargıları bu kurum hakkındaki duyumlardan kaynaklanmaktadır. Bu çalışma ile Türkiyeli koruyucu ailelerin çoğunun Gençlik Daireleri ile ilgili görüşlerinin daha çok olumlu olduğu gözlemlenmiştir. Görüşmecilerden elde edilen veriler, Gençlik Dairelerinin göçmen kökenli çocukları koruma altına alırken genellikle çocuğun yüksek yararını baz aldığı ancak bununla beraber kurumlarda çalı-şan bazı görevlilerin negatif münferit tavırlarının kurumun tamamı-na atfedilemeyeceğini de ortaya çıkarmıştır. Gençlik Dairelerinin medyaya yansıyan ve göçmen aileleri ilgilendiren durumlarda daha şeffaf davranması, göçmen ailelere daha tatmin edici bir ifade ile açıklamalarda bulunması gerektiği görülmektedir.
This research examines the communication of foster families from Tur-key with the Youth Agencies. The study aims to bring the history and legal basis of the foster family model in the German child protection system to the Turkish literature. In the states of Berlin and North Rhine-Westphalia, 16 foster families were included in the re-search and qualitative data were obtained by indepth interview method. The importance of the research is based on revealing the root cause of the “fear and insecurity” perceptions of families with immigrant backgrounds regarding Youth Agencies. According to the experiences of the families, the negative preju-dices of the Turkish families about the Youth Agencies stem from the feelings about this institution. With this study, it has been observed that most of the foster families in Turkey have more positive opinions about the Youth Agencies. The data obtained from the interviewees revealed that Youth Agencies generally rely on the best interests of the child when protecting children with a migrant background, however, the negative individual attitudes of some officials working in the institutions cannot be attributed to the entire institution. It is seen that Youth Agencies should act more transparently in situations that are reflected in the media and that concern immigrant families, and they should make explanations to immigrant families with a mo-re satisfactory expression.
