COVID-19 pandemisinin getirdiği sorulardan birisi, salgın sürecinde “büyük” kapatılmanın yaşandığı ve sosyal hayatın durma noktasına geldiği zamanlarda kamusal alanlarda salınan erkekliklerin sosyal dünyalarının ve imtina ederek özel alanlarla kurduğu ilişkilerin pandemiden hangi yönde ve nasıl etkilendiğidir. Bu soruyu yanıtlamaya çalışan bu araştırma metropol hayatının sunduğu çeşitli imkânlar karşısında eski önemini yitirmekte olan ancak halen erkekler evi olarak da nitelendirilebilecek kahvehaneler üzerinden erkekliklerin pandemi ile kurduğu riskli ilişkilenmeleri odağına almaktadır. Hem kahvehane müdavimlerinin bu mekânlarla kurdukları güçlü bağların “kontrollü” normalleşme dönemlerindeki deneyimlerini ele almakta, hem de yoğun bağlarla temasını yitirdikleri kapatılma döneminde müdavimlerin özel alanlarıyla, partnerleriyle ve çevresindekilerle ilişkilenmelerine bakmaktadır. Kesişimsel yöntemden beslenerek derinlemesine görüşmeler ile Ankara ve İstanbul’daki kahvehanelerde “farklı bir erkeklik tahayyül edilebilir mi?” sorusuna yanıt aramaya çalışmaktadır. Kadın bir araştırmacı olarak bu soruya cevap aramaya dair özdüşünümsel bir analiz de bulunmaktadır.
The COVID-19 pandemic leads to question how and in which ways masculinities were produced in public spheres and how their relations with private spheres by avoiding were affected by the pandemic during the great closure. This research tries to answer this question and focuses on the risky relations that masculinities construct with due to diverse opportunities offered by the metropolitan life, but can still has effect as men’s houses. Additionally, this work directs its gaze upon men’s relations with their private spaces, partners and people around them during the great confinement period, when they lost contact with traditional coffeehouses. This field research has been produced by the intersectional method through in-depth interviews with twelve male participants. Questioning different masculinity projects through critical masculinities is an interest of this research focusing on the coffeehouses on the Ankara and Istanbul, as well as masculinities shaped by risk. Difficulties of being a female researcher have been also questioned through a self-reflective perspective.
