Perivasküler adipoz doku (PVAD) parakrin faktörler salıvererek kasılma-karşıtı etki ile damar tonusunu düzenler. Yaşlanma, insanlarda ve kemirgenlerde damar yapısını ve işlevini bozan bağımsız bir risk faktörü olarak kabul edilir. Yaşlanmanın PVAD işlevi üzerine etkilerini inceleyen sınırlı sayıda çalışma vardır. Biz bu çalışmada, 10-12 haftalık genç ve 52 haftalık erişkin Wistar erkek sıçanların izole torasik aortasında PVAD varlığında ve yokluğunda noradrenalin kasılmalarını ve asetilkolin ile elde edilen endotele bağlı gevşemeleri inceledik. Noradrenalin kasılmaları hem genç hem de erişkin gruba ait PVAD’ı sağlam torasik aorta halkalarında PVAD’ı sıyrılmış olanlara göre düşüktü. PVAD yokluğunda erişkin sıçan torasik aortunda elde edilen noradrenalin kasılmalarının boyu genç sıçan aortuna kıyasla anlamlı derecede yüksekti. Ancak bu arterlerde PVAD sağlam bırakıldığında, noradrenalin kasılma boyu ve duyarlılığı genç ve erişkin grupta benzerdi, bu da PVAD’ın erişkin sıçanlarda kasılma-karşıtı işlevinin devam ettiğini gösterdi. Genç sıçan torasik aortunda noradrenalin kasılmaları, nitrik oksit (NO) sentaz inhibitörü L-NAME varlığında güçlenerek arttı ve bu artış oranı PVAD varlığında daha düşüktü. Ancak, L-NAME’in erişkin grupta noradrenalin -aracılı kasılmalardaki güçlendirici etkisi PVAD varlığında değişmedi. Asetilkolin-kaynaklı ve endotel-bağımlı gevşemeler erişkin grupta genç gruba kıyasla önemli ölçüde azaldı. PVAD’ın sağlam bırakılması genç sıçan aortunda endotele bağlı gevşemeleri etkilemezken, yaşlı sıçan aortunda azalmış asetilkolin gevşemeleri daha da azaldı. Sonuç olarak, PVAD’ın kasılma- karşıtı işlevinin erişkin sıçanlarda devam ettiği ve tonik inhibitör etkiyle damardaki kasılmayı sınırladığı belirlenmiştir. Ancak PVAD’ın yaşlanmayla birlikte azalan endotele bağlı gevşemeleri geri çeviremediği söylenebilir.