Amaç: Çalışmamızda, aort koarktasyonu (AK) tanısıyla opere edilmiş hastalarda rekoarktasyon gelişimi üzerine etki eden faktörler araştırılmış ve elde edilen sonuçlar ışığında, rekoarktasyon oranlarının azaltılmasına katkıda bulunulması hedeflenmiştir. Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif çalşmaya, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Kalp ve Damar Cerrahisi Kliniği’nde 1977-2010 arasında AK tanısıyla cerrahi düzeltme yapılan 358 hastadan, verilerine tam olarak ulaşılabilen ve düzenli olarak takiplerine gelmiş olan 217 hasta dahil edildi. Rekoarktasyon gelişen olgularda cerrahi düzeltme esnasındaki yaş, vücut ağırlığı ve kullanılan cerrahi tekniklerin sonuçları karşılaştırıldı. Veriler istatistiksel olarak değerlendirildi. Kategorik değişkenler için tanımlayıcı istatistikler sayı (n) ve yüzde (%) olarak belirtildi. Sonuçlar ortalama±standart sapma ve/veya yüzde (frekans) cinsinden sunuldu. Alfa anlamlılık değeri <0,05 olarak kabul edildi. Bulgular: Hastaların 147’si (%67,7) erkek, 70’i (%32,3) kadındı. Doksan (%41,4) hasta basit koarktasyon, 127 (%58,6) hasta ise koarktasyon ve eşlik eden kompleks intrakardiyak anomaliler tanıları ile opere edildi. Otuz altı hastada (%16,5) rekoarktasyon tespit edildi. Rekoarktasyon tespit edilen 36 hastadan 21’i (%58,3) balon anjiyoplasti, 10’u (%27,7) cerrahi, 5’i stent implantasyonu (%13,8) ile tedavi edildi. Sonuç: Çalışmamızda vücut ağırlığı <3 kg ve yaşı <1 yaş olan hasta grubunda rekoarktasyon gelişimi istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Kullanılan cerrahi teknikler arasındaysa istatistiksel bir anlam tespit edilmemiştir. AK nedeni ile opere edilecek hasta gruplarında vücut ağırlığı <3 kg ve yaşı <1 yaş olan hasta gruplarının post operatif takiplerinde rekoarktasyon gelişimi açısından daha dikkatli olunması gerekmektedir.
Aim: In this study, the factors affecting the development of recoarctation in patients who had been operated for aortic coarctation (AC) were investigated. It was aimed to contribute to the reduction of recoarctation rates in the light of the results obtained. Materials and Methods: In this retrospective study, 217 patients out of 358 patients, who underwent surgical correction for the diagnosis of AC at Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Cardiovascular Surgery between 1977 and 2010, who were followed up regularly, and whose data could be reached, were included. Age, body weight and results of surgical correction techniques used during surgical correction were compared in cases having recoarctation. Data obtained were evaluated statistically. Descriptive statistics for categorical variables were stated as numbers (n) and percentages (%). The results were presented in mean±standard deviation and/or percentage (frequency). The alpha significance value was accepted as <0.05. Results: One hundred forty seven (67.7%) of the patients were male and 70 (32.3%) were female. Ninety (41.4%) patients were operated for simple coarctation while 127 (58.6%) for coarctation and accompanying complex intra cardiac anomalies. Recoarctation was detected in 36 (16.5%) of 217 patients. Of 36 patients with recoarctation, 21 (58.3%) were treated with balloon angioplasty, 10 (27.7%) surgically, and 5 (13.8%) with stent implantation. Conclusion: Development of recoarctation was found to be statistically significant in the patient group whose body weight was <3 kg and age was <1 year at the time of the first coarctation repair. No statistical significance was found among the surgical techniques that were used in the first coarctation repair. It is necessary to be more careful in terms of recoarctation during follow-up of the patients whose body weight was under 3 kg and whose age was under 1 year during the first coarctation repair.
