İlk olarak Rönesans Dönemi’nde kişisel sanat koleksiyonlarını tanımlamak için kullanılan ‘müze’ kavramı, süreç içinde daha toplumsal ve sosyal bir kimliğe bürünerek, halkın kültürel seviyesini yükseltme misyonunu üstlenmiştir. 20. yüzyılın ilk yarısında müze yapıları anıtsal bir anlam kazanmaya başlamış; hatta bulundukları şehirlerin ‘mimari imzası’ olarak kabul edilmişlerdir. Kuşkusuz, tarihsel süreç içinde değişen tasarım anlayışı müze yapılarını ve sergileme alanlarını da farklılaştırmıştır. Son dönemde, gündeme oturan ekolojik tasarım ve sürdürülebilir yapı ölçütleri, müze binalarında, yenilenebilir enerji, yerel malzeme kullanımı ve iç mekanda eko-tek çözüm uygulamaları gibi konulara dikkatleri yoğunlaştırmıştır. Çağımızda, teknolojik gelişim artan bir hızla devam ederken, pek çok bina değişen teknik ve sosyal gereksinimleri karşılamak konusunda yetersiz kalmaktadır. Bu durumu ‘binaların strüktürel ömrünün, fonksiyonel ömründen daha uzun olması’ olarak da ifade etmek mümkün olacaktır. Günümüzde, özellikle 19. yüzyılda inşa edilen ve mimari miras olma özelliği taşıyan yapılarının, sosyo-kültürel sürdürülebilirlik kriterleri kapsamında sergi ve kültürel kompleks alanlarına dönüştürülmesi yapıların gömülü enerjisinin korunumu açısından da önerilen bir uygulamadır. Bu çalışmada amaç, ekolojik tasarım ölçütleri çerçevesinde çağdaş sergileme kavramını irdelerken, kent dokusu içinde kültürel değerini koruyan ancak artık işlevsel gereksinimlere cevap veremeyen, tarihi yapıların yeniden işlevlendirilme sürecini incelemektir. Bu yaklaşımla, İstanbul’da Osmanlı Bankası’nın (1892) ve “Salt Galata Sanat Müzesi” olarak hizmete sunulma süreci, çağdaş sürdürülebilir tasarım yaklaşımları çerçevesinde incelenecek ve durum saptaması yapılacaktır.